Druppel op de gloeiende plaat

Het is nu vrijdagavond en we zitten op de veranda bij ons huis. Er staat een lekkere bank en we zitten met een trui aan onder een kleedje want de avonden zijn hier best koel. Vandaag scheen de zon uitbundig tot een uurtje of vier, daarna volgde een flinke bui. We zijn afgelopen dinsdagmorgen verhuisd naar een huis verderop de compound. Een groot huis wat eigendom is van Amerikanen, zij zijn nu tijdelijk in hun eigen land. Rico attendeerde ons hier op, we zijn wezen kijken en we vonden het zeker de moeite waard om de overstap te maken.

Het was een redelijk rustige week, eigenlijk gewoon geen gekke dingen meegemaakt zelfs. We hebben veel gesprekken gevoerd met de mama’s en met directeur Meshack. Uiteindelijk waren het wel volle dagen, want als Meshack begint te praten dan heeft hij ook heel veel te vertellen. Het duurt wel even voordat hij op gang komt, hij blijft wat verlegen en soms afstandelijk.

We zijn zoekende naar een weg tot zelfstandigheid van met name de mama’s. Ook kijken we kritisch op welke kosten we eventueel kunnen besparen. Dit levert echt wel weerstand op, zeker bij de mama’s. Logisch, veranderingen zijn voor een mens altijd lastig en wanneer je aan iemand z’n portemonnee komt is dat nooit echt fijn. We zien openingen al hebben we echt nog wel wat hobbels te nemen.

Ook hadden we een heel fijn gesprek met pastor David. De kerk is bereid om hulp te bieden aan Happy Rock. Niet alleen in financiën maar ook in praktische zaken zoals zorg voor de kids en de mama’s en ook Happy Rock opnemen in het homecare programma. De kerk is geen bijeenkomst waar je aanwezig bent, de kerk is een familie waartoe je behoort. Dat is het motto van deze kerk. Dat dragen ze uit, deze boodschap vertellen ze. Wij vinden het heel belangrijk dat Happy Rock aansluiting vind bij deze gemeenschap. Dit kan ze enorm helpen.

We hebben met de mama’s en de directeur afgesproken dat wij met het team in Nederland aan de slag gaan om te kijken hoe we een goede toekomst voor Happy Rock kunnen veiligstellen. Klinkt zwaar maar er zijn echt wel uitdagingen. Voor nu hebben we genoeg gehoord, gezien en gesproken met elkaar hier in Eldoret. Het was fijn met elkaar, soms ook niet helemaal. Twee werelden, twee culturen, zoekend naar de juiste format, het blijft een lastig verhaal.

Inmiddels is één van de kinderen opgehaald door een echtpaar. Zij hebben besloten om een kind te adopteren. Heel mooi natuurlijk. Voor een kind veel meer kans op een betere toekomst in het enorm corrupte Kenia. Kids zonder ouders of afkomst komen veel moeilijker aan een baan, aan grond, aan kans op zelfstandigheid.

Ook is er een baby binnen gebracht. Gestolen door een vrouw. Waarvoor? Misschien omdat ze hunkert naar een kindje…misschien omdat ze dit kindje kan doorverkopen…misschien om organen van dit kindje te verkopen?

Tegelijkertijd is er een kindje gebracht die op straat is achter gelaten door wellicht een wanhopige moeder. Geen geld om haar pasgeboren kind te voeden. Soms lijkt het hier allemaal uitzichtloos.

Fijn dat Happy Rock deze kids kan opvangen. De mama’s kunnen ook liefde geven, maar in mijn ogen nooit zoveel als hun echte mama. Het blijft een gevecht, iedere dag weer. Voor kinderen om te overleven, voor Happy Rock om te overleven.

Lastig soms om mee te dealen. Jolanda en ik vliegen morgenochtend terug naar Nairobi en donderdag terug naar Nederland. We laten het achter ons, maar je laat het nooit los. Heeft het zin? Die druppel op de gloeiende plaat? Die duizenden zeesterren op het strand? Voor die ene die je hulp biedt heeft het zeker zin.

We hopen komende dagen de boel af te ronden. Maandag wordt een thuiswerk dag in Nairobi, ivm de heftige demonstraties is het dan zeker niet verstandig om de stad in te gaan. Ook fijn dat we met Sulawesi stappen kunnen gaan maken. Dat we het vertrouwen krijgen van de GZB om dit op te gaan pakken en een echte vakschool kunnen gaan starten in Seko. Genoeg te doen de komende tijd.

Lekker weekkie

Inmiddels is het zondagmiddag een uurtje of 17.00 en genieten we nog even van de Keniaanse zon en onze meegebrachte Nederlandse borrelnootjes. Vanmorgen naar de kerk geweest en een duidelijke preek gehad. De muziek en zang ging uiteraard op swingende Afrikaanse wijze. Een aantal kids van Happy Rock waren ook aanwezig. Na afloop een afspraak kunnen maken met de pastor, hij had onze vorige week ook al gezien en was nieuwsgierig naar ons bezoek. Happy Rock was verbonden aan deze kerk maar na het overlijden van Nel is dit niet echt meer opgepakt. Wij zijn van mening dat dit echt wel noodzakelijk is. We zien dan ook uit naar dit gesprek.

Er is veel gebeurd afgelopen week. Het is schijnbaar inherent aan dit werk, al maken we in deze korte periode in Kenia meer gekke dingen mee dan onze vorige trips die steeds zo’n 6 weken duurden.

Zo zijn we verhuisd naar een andere accommodatie, dichter bij onze werkplek. Om diverse redenen, maar veiligheid boven alles en daar zullen we het voorlopig maar bij laten.

Ook zijn we allebei ziek geworden, schijnbaar toch iets gegeten waar Rob Geus niet vrolijk van wordt. Omwille van onze tijd hier hebben we besloten om wel door te gaan met de bezoeken en gesprekken met de mama’s en directie. Oud-drogisten als we zijn konden we met alle meegebrachte medicatie ons op de been houden. Die gaten in de vloer ipv comfortabele wc potten zijn echter niet heel uitnodigend.

Helaas ontvingen we ook het trieste nieuws van het overlijden van Leen Reedijk, de pa en schoonpa van goede vrienden van ons, Arie en Annette. Lastig dat we ze niet kunnen knuffelen en ondersteunen. Dan zitten we toch echt wel heel ver uit elkaar.

We zien gelukkig wel openingen in onze gesprekken met de mama’s. Toch zijn er nog vele hobbels te gaan. Het blijft een Afrikaanse mentaliteit, wij als Nederlanders hebben ze, ons inziens, verwend door steeds maar weer geld te brengen. Nu wij met ideeën komen om ze zelfvoorzienend te maken zien zij hier en daar best wel problemen. Wij noemen dit uitdagingen…

Ook zijn we bij één van de mama’s geweest die 30 km buiten Eldoret woont in een afgelegen plaats. Met een busje, een motor, een busje en weer een motor konden we haar bereiken. Met deze mama kunnen we denk ik wél een eerste stap naar zelfvoorzienendheid gaan zetten. Als we haar helpen met een aantal koeien, kippen en zaad voor haar land kan ze een goede start maken.

De terugweg naar Eldoret ging niet vanzelf, wij raakten Meshack kwijt toen we met 2 motors terug reden naar een bushalte (er zijn er dus meerdere in Soy) Inmiddels viel de regen met bakken uit de hemel en hebben Jolanda en ik de eerste de beste matatu naar Eldoret genomen. De terugweg van Eldoret naar ons hotelletje leest u in onze laatste blog nog wel. Uiteindelijk zijn we niet voor niets verhuisd….

Donderdagavond hadden we een leuke, 2 uur durende video-call met Linda en Hermien, bestuurders van Happy Rock in Nederland, feitelijk onder de naam “De Blije Kei” We hebben onze ervaringen met hen gedeeld en de volgende stappen doorgesproken. Uiteindelijk zullen we hen onze bevindingen en advies voor de toekomst geven.

Vrijdag waren we toe aan een daagje rust en waren we toeschouwers hoe Kenianen zwemles krijgen, hilarisch. Meshack moest deze dag ook met z’n vriendin naar het ziekenhuis dus we konden eea eventjes laten rusten.

Zaterdagmorgen opnieuw lang overleg gehad met Indonesië ivm de vakschool die we gaan oprichten in Sulawesi en ‘s middags gebruikt om rapporten te schrijven. We voelden ons weer fit om een pizza te gaan eten in de Rupa mall, zo’n 1,5 km verderop.

Ook ontvingen we nog een mail van de Rijksoverheid, we melden ons altijd aan als we op reis gaan. Vanaf maandag wordt het onrustig in Kenia, ze verwachten demonstraties die gewelddadig kunnen worden, dus dat klinkt niet heel fijn. Eldoret is de 4e grote plaats in Kenia en vanmorgen in de kerk werd hier voor gebeden, dus men maakt zich schijnbaar zorgen. Komend weekend willen we eigenlijk terug naar Nairobi. Die stad loopt sowieso al niet over van veiligheid en daar zullen de demonstraties het heftigst zijn. We hebben daar 4 jaar geleden wel eens in een expat wijk gelogeerd, neem aan dat die wel veilig zal zijn. We houden het maar goed in de gaten.

Allemaal weer bedankt voor het lezen van deze blog en ook bedankt voor jullie reacties en appjes. Altijd leuk en bemoedigend. Groetjes uit Eldoret.

This is Afrika

Het is maandagavond 21.00 en we zitten lekker op de veranda voor ons huisje. Het ademt Afrika, er wordt gekookt op brandhout en de krekels maken volop geluid. Wat een rustig plekje hebben we toch. Net buiten de stad Eldoret. Met de matutu rijden we iedere dag heen en weer. Een busje waar 14 mensen in kunnen maar waar ze wel meer dan 20 mensen in proppen. Het is onrustig in zo’n veel te volle bus over de hobbelige wegen. De radio speelt hard de Afrikaanse beat. Kortom, this is real Kenian life.

We hebben inmiddels opnieuw kennis gemaakt met de directeur van Happy Rock. In 2019 hebben we elkaar eventjes ontmoet, nu gaan we iets langer met elkaar aan de slag. Hij is wat gereserveerd en terughoudend maar gedurende de dag komt hij iets losser. Veel met hem besproken, het begin is er.

Zaterdag zouden we op pad gaan richting het land van Happy Rock, een stuk buiten de stad en onderweg één van de mama’s ontmoeten die ook in die buurt woont. Dit ging uiteindelijk niet door, ook dat is Afrika, soms moet je schakelen en anders plannen.

Zondagmorgen een kerkdienst van 9.00 tot 11.30, een lange zit die niet verveelde. Alles in het Engels en redelijk te volgen. Mooie verhalen als het gaat om te dienen voor je community. Echter wanneer je ze bevraagd om ook te geven aan de arme Afrikanen, bijvoorbeeld Happy Rock, wordt het gevoelig, daar zijn toch blanken voor? Heel bijzonder. En na de dienst wel direct worden aangesproken door een student of je zijn studie wil betalen. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstond….

We zijn maar op home visit gegaan naar de mama’s. Drie huizen staan in de buurt van de kerk. Het was een soort van on-officieel bezoek en een eerste kennismaking. De kids waren ook thuis dus we konden even met ze babbelen. Ze waren wat verlegen, begrijpelijk wanneer er opeens 2 blanken voor je staan. Het was een fijne dag en we waren weer net voor het donker thuis. Dit keer hingen er zelfs mensen half uit de bus, bijzonder als je weet dat het wemelt van de matutus.

Vanmorgen een gesprek gehad met één van de mama’s. Verrassend en een bijzonder gesprek, zonder verder in details te treden. Maar ieder geval hoopvol. Het gesprek liep uit maar we hadden ook een zoom meeting met GZB gepland. We konden gelukkig in haar huis blijven en hebben vergaderd over onze plannen mbt een vakschool in Seko-Sulawesi, waar we in het najaar waren. Hoe gaaf: we hebben groen licht en mogen met elkaar aan de slag om daar een vakschool te gaan starten. God is groot. Een mooie kans voor de mensen die daar heel geïsoleerd wonen. Een flinke klus voor de boeg de komende jaren ieder geval.

Al met al een drukke en enerverende dag. We waren redelijk op tijd terug en konden nog net even van het zonnetje genieten voor ie onder ging.

Morgen weer richting de mama’s, benieuwd of het net zo wordt als vandaag. De mens wikt en God beschikt…

Eldoret

Na een autorit van 2 uur kwamen we eindelijk aan op Schiphol. Door het slechte weer stond heel Nederland vast. Arjen bracht ons weg en kwam daardoor natuurlijk ook veel te laat aan op z’n werk. Gelukkig waren we wel ruim op tijd voor onze vlucht. Inchecken ging zonder problemen maar bij de gate werd vlak voor vertrek iemand onwel waar blijkbaar de gehele crew inclusief de piloten zich mee moest bemoeien. De passagier is afgevoerd en uiteindelijk stegen we een uur later op. Na een rustige vlucht en een hele langdurende visum check bij de douane stonden we tegen middernacht in Kenia. Inmiddels onze derde keer en het voelt weer goed.

Met de taxi naar ons hotelletje in Ngong, een rustige wijk aan de rand van Nairobi. Hier woont de zus van Rico en die wilden we ontmoeten. Zij is in januari nog bij Happy Rock geweest dus we konden even sparren met elkaar. Alle info is voor ons handig.

Donderdagmorgen naar het busstation in Nairobi. Wat een grote chaos is dat zeg. Zoveel mensen die willen dat je ergens instapt. Ze trekken je zo vanuit de taxi liefst een bus in. Bedelaars, zwervers, straatverkopers, drugs- en drankverslaafden, tjonge wat moet je hier op je hoede zijn. Je waant je echt eventjes in een andere en zeker niet de fijnste wereld. Toen de bus vol zat, dat duurde meer dan twee uur, vertrok ie naar Eldoret waar we om 16.00 aankwamen. Na 2 taxi chauffeurs bedankt te hebben die ons voor veel te veel geld bij ons verblijf wilden brengen (meer dan dubbele tarief) vonden we een derde die ons wegbracht voor een normale prijs.

We zitten nu in een accommodatie nét buiten de stad, heerlijk rustig. Hier worden we wakker van de vogels ipv het drukke stadsverkeer. Na onze reis van vorig jaar maart naar de Dominicaanse Republiek, waar we echt midden in een kei-drukke stad verbleven, zijn we nu iets selectiever.

We hebben straks onze eerste bezoek aan de directeur van Happy Rock. Voorzien van alle info die we hebben vanuit Nederland zullen we de komende tijd met hem én de mama’s aan de slag gaan. Samen zoeken naar een plan voor de toekomst.

Onderweg naar Kenia

Goedemorgen volgers.

Het is drie maanden geleden dat we terug kwamen uit Sulawesi, Indonesië. We hebben weer een fijne tijd hier met elkaar achter de rug. Kerst, oud en nieuw, wintersport en een aantal verjaardagen. De projecten in Sulawesi worden stap voor stap in gang gezet waar we vanuit GZB bij betrokken mogen blijven. Het loopt allemaal door zullen we maar zeggen.

We voeren ook al enige tijd gesprekken met stichting Kimon, zij zetten zich in voor evangelisatie onder met name kwetsbare kinderen. Stichting Kimon is zoekende naar een format dat projecten in het veld, waar zendelingen naar toe zijn uitgezonden, meer zelfvoorzienend kunnen worden. Er zijn diverse projecten waar ze onze hulp zouden kunnen gebruiken.

Momenteel zijn we onderweg naar Schiphol, om 12.00 brengt KLM ons naar Nairobi, Kenia alwaar we met een busrit van nog een uur of zes zullen door reizen naar Eldoret, in het westen van Kenia.

In Eldoret is de stichting “Happy Rock” gevestigd. Een voormalig weeshuis in het verleden opgericht door een Nederlandse mevrouw. De weeshuizen moesten door de overheid worden uitgefaseerd en de kinderen zijn nu allemaal onder gebracht in pleeggezinnen. De Nederlandse oprichtster is onlangs helaas overleden en de zendingswerkers die “Happy Rock” ter plaatste willen gaan ondersteunen kunnen door omstandigheden momenteel niet vertrekken.

Kimon en Happy Rock hebben ons gevraagd ter plaatse te gaan kijken en te onderzoeken hoe het nu “draait” in Kenia. Is het organisatorisch en financieel op orde en wat is de verwachting voor de toekomst. Zeker voor de weeskinderen is dit natuurlijk enorm belangrijk. Het gaat immers om hún toekomst.

We gaan voor drie weken naar Eldoret, hopelijk hebben we dan eea inzichtelijk. Gelukkig weten we een klein beetje waar we terecht komen, in 2019 zijn we met onze kids ook bij Happy Rock geweest.

Een mooie maar ook spannende opdracht, hopelijk kunnen we wat betekenen voor Kimon en Happy Rock, maar het allerbelangrijkste zijn natuurlijk de kwetsbare weeskids….

We houden u op de hoogte, voorlopig staan we nog lekker in de file richting Schiphol.

Seko

Hallo volgers. Inmiddels is het maandagavond en zitten wij in Makassar, de hoofdstad van Zuid-Sulawesi. Woensdagmorgen hebben we een vlucht naar de miljoenenstad Jakarta. Vrijdagavond gaat de vlucht naar onze roots, Nederland. Toch fijn om komend weekend weer thuis te zijn. Ik heb nog pepernoten besteld, want Sinterklaas is nog in het land en we zien er naar uit om onze kids weer te zien.

We hebben een woelige week achter de rug. Vorig weekend was redelijk rustig. Vrijdag en zaterdag wat rondgereden in Palu en omgeving, zondag nog een bezoekje aan de vuilnisbelt gebracht. Maandag zouden we vliegen naar Seko, een geïsoleerd gebied wat meer naar het zuiden. Zondagavond kregen we te horen dat die vlucht was doorgeschoven naar dinsdag. Dus maandag nog een bezoek kunnen brengen aan een internaat in de stad. Hier wonen kinderen van ouders uit geïsoleerde gebieden die daar niet kunnen studeren. Ze krijgen dus kans op onderwijs maar moeten dan wel voor ruim 5 jaar naar de grote stad en kunnen maar één keer per jaar naar huis, naar hun ouders. Best heftig. Het internaat zou best willen vergroten, omdat deze behoefte best groot is.

Dinsdag konden we dan toch vertrekken naar Seko. Met een klein vliegtuigje een vlucht van zo’n 25 minuten. Prachtig over de bergen en de kleine dorpjes die je dan onder je ziet. Je kunt je haast niet voorstellen dat de mensen in zulke onherbergzame gebieden willen wonen of blijven wonen.

In Seko aangekomen was het qua communicatie spannend, omdat Laurens Jan uit Palopo moest komen en een paar uur later aankwam. We kwamen terecht bij Ruth, ooit hoofd geweest van de community. Met elkaar praten was niet mogelijk en google translate werkte niet, geen bereik helaas.

Nadat Laurens Jan was geland konden we ook met elkaar aan de slag. We kwamen tenslotte wel met een missie hier. Seko is een hechte gemeenschap, een prachtige natuur maar kent veel werkloosheid, zeker onder de jongeren. Er is hier geen vakgerichte scholing. En omdat er wel werk is, wordt dit veelal ingehuurd uit de grotere omliggende plaatsen. Er is behoefte aan een trainingscentrum.

We hebben hier 2 dagen met elkaar over gebrainstormd, dus met de nodige mensen uit de kerk en community. En uiteindelijk met een heel goed en doordacht plan gekomen. Als dit door kan gaan, dan kan dit de gehele community een echte boost geven. Maar dit waren echt wel intensieve dagen. Ook omdat je slaapt bij de locals in hun huis en eventjes in hun cultuur binnenstapt. Hygiëne, eten en slapen, het is allemaal net wel wat anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. Misschien zijn we ook wel verwend trouwens. Het eten werd Jolanda op een gegeven moment iets te veel, in combinatie met te weinig slaap en de warmte, plus het geleefd wórden.

Onzekere factor was onze terugvlucht naar Masamba, het plan was om donderdag terug te vliegen maar en waren geen 3 tickets. Laurens Jan moest i.v.m. verplichtingen echt donderdag terug, Jolanda en ik konden dan misschien vrijdagmiddag terugvliegen. Niet grappig als je dan weer je tolk gaat missen in dit afgelegen gebied. Oplossing was om met motors te gaan, maar dat is dan een rit van 10 uur door de bergen over grote keien en modderige paden. Hard bidden dus maar. God heeft ons gebed verhoord en we konden toch mee met de vlucht van donderdag, maar het vliegtuigje had toch stiekem wel te veel mensen aan boord telden wij.

Het weekend hebben we doorgebracht in Palopo. Jolanda en ik hebben alles van de afgelopen 5 weken verwerkt in diverse verslagen voor de GZB. Dit zullen we in Nederland verder gaan bespreken. Ook nog wat kunnen sparren met Laurens Jan en Lourina omtrent Seko. Ook dit zullen we thuis verder moeten gaan uitwerken met GZB. Wellicht krijgt dit ook voor ons nog een vervolg, we gaan het zien.

En dan zitten we nu in Makassar. Zit toch na 5 weken de klus er een heel eind op. We mochten maximaal 60 dagen in Sulawesi blijven i.v.m. ons visum en daar hadden we ons ook op ingesteld. Dan is het ook wel weer heel fijn dat alles voorspoedig is gelopen, we heel veel afspraken achter elkaar konden doorplannen zonder dagen te verliezen en we i.p.v. Kerst nu gewoon al Sinterklaas kunnen vieren in Nederland.

Sulawesi is een prachtig land met lieve mensen, een mooie natuur en een heerlijk klimaat. We hebben hier veel meegemaakt, veel gereisd en nog meer mensen ontmoet. Geweldig om dit mee te mogen maken, dat GZB ons het vertrouwen geeft om dit ook uit te voeren en God met ons mee reisde en voor ons zorgde. Toch is het weer heerlijk om straks te genieten van onze kids, de Strijense polders, Kerst met familie, Oud en Nieuw met vrienden en wintersport met het gezin. We blijven dan toch die verwende westerse mensen, denk ik. Heerlijk, die korte missies!

En door.....

Het is inmiddels donderdagavond en we gaan proberen een paar dagen rust te pakken. Sinds ons vertrek uit Nederland nu ruim 3 weken geleden zijn we volop bezig geweest met reizen, vele gesprekken voeren en wennen aan de gewoontes en het klimaat van Indonesië.

Afgelopen zaterdag was een dag die we anders hadden verwacht. Een van de partners nam ons mee naar Kulawi waar we de door de GZB gebouwde kerk en pastorieën zouden gaan zien. We vertrokken om 6.00 en uiteindelijk ’s avonds rond 21.00 waren we weer terug in Palu. We moesten vroeg vertrekken, omdat de weg in de bergen ernaar toe om 8.00 wordt afgesloten voor verkeer. Door de aardbevingen en -verschuivingen zijn de wegen enorm beschadigd, dus er moet hard worden gewerkt aan herstel. Bidden en hopen dat het niet zou gaan regenen, want dat zou de terugweg in gevaar kunnen brengen…wat een vooruit zicht. We hebben op een aantal huizen na alles kunnen zien en ook weer gesprekken kunnen voeren met de pastors en mensen van de diverse gemeentes. Uiteindelijk waren we best blij dat we weer veilig terug waren.

Zondag in de loop van de morgen zijn we naar Kawatuna gereden met de scooter. Dit is een grote vuilnisbelt naast Palu waar een kleine gemeenschap woont. De mensen leven van het sorteren en doorverkopen van het afval. Werkelijk een hele grote gribus zooi en een vreselijke stank. Youth with a mission geeft hier de kinderen op zondag lees-schrijf en rekenles in een klein hutje. De kinderen hebben hier een achterstand in educatie omdat er of geen geld is om naar school te gaan (geen geld voor uniform en boeken) of omdat ze simpelweg niet mogen van hun ouders omdat ze moeten meewerken. Lamgeslagen kwamen we tegen het einde van de middag weer thuis…pfff….wat moet je hier nu mee?

Maandag hadden we een meeting met één van de partners en het hele plan van aanpak doorgesproken met elkaar. Hun trainingscentrum is tijdens de ramp weggevaagd en d.m.v. donoren zijn ze bezig met het bouwen van een nieuwe. Er is nog geld nodig voor een aantal gebouwen en ook de trainingen hebben een financiële injectie nodig. Onze taak is om hierin naar de GZB te adviseren. Een volle dag en als je dan terugkomt is Nederland wakker en in bedrijf en komen er nog wat telefoontjes binnen van TEAR en Het Leger des Heils.

Met het Leger des Heils konden we direct doorpakken en d.m.v. wat telefoontjes vanuit Nederland zaten we dinsdag met hen om tafel en konden we met hen op pad om ook hun nood en zorgen te bekijken. Prachtige club met mensen in een mooie organisatie. Deze dag was onverwacht geheel gevuld en ook ’s avonds was het weer zoomen met GZB in Nederland.

Woensdagmorgen werden we opgehaald door weer een pastor en haar man van een andere kerkgenootschap (by the way, er zijn meer dan 60000 kerken in Indonesië.) Ik zag er een beetje tegenop, ze spreken slecht Engels en ik wist niet wat ik met hun verhaal aan moest. Hoe kan een mens zich vergissen. Mooie mensen met het hart op de goede plek. Een waterpunt bij hun huis waarmee ze nooddruftige mensen van water voorzien. Een stuk land waar ze diverse groenten verbouwen en de opbrengst gebruiken voor hun kerk. Hier zouden ze graag een klaslokaal bouwen waar ze mensen kunnen trainen in landbouw. Ook zijn ze actief om mensen te helpen een kleine business op te zetten. En wat heel mooi is, ook deze mevrouw werkt soms op de vuilnisbelt als pastor. Al lukt deze hele missie mij niet….ik zou graag deze kerk willen verbinden aan de mensen op de vuilnisbelt, d.m.v. trainingen de mind-set van deze mensen veranderen en de kinderen de kans bieden op onderwijs. Dit heeft een bredere aanpak nodig en hier ligt een aanknopingspunt. Opeens weet je waarom je met deze mensen op stap ging vandaag, wauw. Oh ja, die taalbarrière? Ze hadden voor de gehele dag hun dochter mee, ze sprak vloeiend Engels…

Donderdag hadden we een meeting met een Indonesische partij die is gespecialiseerd in rampenpreventie. Hoe ga je om met rampen, hoe acteer je hierop. Ook geven ze business training aan mensen die een vakopleiding hebben genoten. Zodat ze hun bedrijfje kunnen starten. De afgelopen week tijdens onze gesprekken met de kerken kwamen beide aspecten naar voren. Voordat de kerken dit wiel zelf gaan uitvinden gaan we ook deze mensen aan elkaar koppelen. Hopelijk geeft dit goede resultaten. We merken namelijk wel dat alle verschillende kerkgenootschappen wel op hun eigen eilandjes leven. Ze willen bijvoorbeeld hun eigen zondagschool programma’s en trainingen ontwerpen. We hebben gezegd dat de samenwerking met elkaar wel beter zou kunnen zijn. Maar dit is cultuur. Zoveel mogelijk kerken bouwen met zoveel mogelijk eigen programma’s…

Voorlopig zijn we een eind klaar gewerkt in Palu. Samenwerken met de vele kerken kan hier prima, er is nog best veel te doen aan wederopbouw en ons budget is niet oneindig. Nieuwe Ngo’s vinden is lastig en ik krijg het idee dat ze dan ook misbruik maken van je.

Maandag vliegen we naar Seko, een geïsoleerd gebied verderop in de bergen. Hier is opleiding nodig onder de jongeren, leren hoe ze land verbouwen, koeien houden en hier business van maken. We vinden dit spannend, temeer omdat we nu een aantal dagen bij de locals moeten slapen. Hier zijn geen hotels of guest-huizen. Laurens Jan, zendingswerker uit Palopo komt hier dinsdag ook naar toe. Dan kunnen we met elkaar een plan gaan maken voor de toekomst voor deze gemeenschap. We hopen in het weekend dan weer met z’n drieën naar Palopo te vliegen.

Vanaf ons hotel op de berg Doda kijken we over de hele stad, 's morgens vroeg al met de brandende zon op de duizenden huizen, 's avonds met de duizenden lampjes en helaas die 2 grote zwarte cirkels waar vele huizen in verdwenen. Het ademt vanaf hier rust. We hebben genoten van Palu.

Op reis door Central Sulawesi

Inmiddels is het zondagavond en we hebben een intensieve week achter de rug. Vorige week zondag zijn we om 6.00 naar Donggala gereden, een rit van bijna 2 uur naar de Mwubu kerk, die door GZB is herbouwd. Donggala is door het vele water van de Tsunami grotendeels verwoest. We hebben hier de kerkdienst meegemaakt, een woordje gesproken voor de gemeenteleden, gesproken over de nood die er nog is en natuurlijk na de dienst met elkaar gegeten. Eind van de middag waren we weer terug in Palu.

Voor maandag en dinsdag stond een flinke rit gepland naar het noorden van centraal Sulawesi. We kwamen na een lange rit aan in Tompe waar door de GZB een huisje is gebouwd. Tompe is het episch centrum van de tsunami, dit lijkt nog steeds een oorlogsgebied en het water komt nu nog steeds op in de vorm van eb en vloed, dus het blijft onder stromen. Dit raakt je als je ziet hoe de mensen hier nu verder moeten leven. Wat kan je doen voor deze mensen, vraag je je steeds af. Hartelijk ontvangen door de vrouwelijke pastor, natuurlijk met voldoende eten ( al blijft het rijst ) en gevraagd naar hetgeen waar eventueel behoefte aan is. We willen d.m.v. onze bezoeken inventariseren waar de nood ligt.

Vervolgens door naar Kasimbar, daarvoor moesten we eerst de bergen over rijden, een prachtige natuur maar wel met heel veel regen. Ook hier hartelijk ontvangen door de gemeente, wederom een rijsttafel en ook met elkaar de nood doorgesproken in de door de GZB nieuwgebouwde pastorie.

Door naar Sidoan, nog verder noordelijk, hier kwamen we rond 19.00 aan. Ook hier is door GZB een pastorie gebouwd, aan de overkant van de weg is de kerk nog in aanbouw. Dit doet de gemeente met elkaar, stap voor stap wanneer er weer wat centjes zijn. Een vriendelijke pastor inclusief een vriendelijke gemeente, een rijsttafel en goede gesprekken. Daarna weer de auto in, nog ruim 2 uur te gaan richting Santigi.

Tegen 22.00 kwamen we hieraan, best een geïsoleerd gebied, het laatste stuk was door de bush. Ook hier een vriendelijke pastor, vriendelijke gemeenteleden en uiteraard rijst met kip, vis en maiskolven. De gedachte dat we in dit huisje met elkaar zouden overnachten was een beetje wennen. Evenals het kamertje, het toilet, de muggen, spinnen en de geluiden van buiten. Wonderlijk genoeg heb ik gewoon geslapen, Jolanda helaas een stuk minder. Om 6.30 stond het ontbijt weer klaar (lees: rijst, kip en vis) en om 7.00 begonnen we aan de terugreis naar Palu, een rit van 8 uur.

Onderweg een kleine plasstop in Tinombo waar op dat moment een training werd gegeven aan de diakenen uit de regio. Ik werd gevraagd om de diakenen namens GZB eventjes te bemoedigen en stond plotsklaps voor 200 mensen op een podium te trachten een praatje te houden. De rit verder vervolgt en na nog een tank en plaspauze kwamen we rond 15.00 in ons hotel aan. Aan het einde van de middag nog even telefonisch overleg met GZB, gelukkig nauwelijks tijdverschil, want deze persoon zat in Nepal. Ik zeg het niet snel maar we waren blij dat we ’s avonds naar bed konden.

Woensdag lunchafspraak met de Toraja church, dus een beetje lucht in de ochtend. Om 11.30 haalden ze ons op en daar vond een regio vergadering plaats met 40 personen. Dezelfde vraag, wil je deze mensen even bemoedigen namens de GZB. Natuurlijk, want daarna wachtte de lunch. Rijst met kip, vis en zelfs bruine bonen en kroepoek. Met elkaar verder gepraat over wat we voor elkaar kunnen betekenen en afgesproken voor de volgende dag om met hen op pad te gaan. Daarna met de scooter nog opzoek gegaan naar een Compassion project maar helaas niet kunnen vinden. Zelfs niet na de hulp van vriendelijke moslim jongeren die ons zagen zoeken.

Donderdag ochtend alweer vroeg op pad met de mensen van de Toraja church die een aanvraag hebben gedaan bij GZB. Aan ons de taak deze projecten te bezoeken, zoveel mogelijk info te vergaren en vragen te stellen zodat we straks de GZB hierin verder kunnen adviseren. Het gaat om het starten van een naai- en beautyopleiding, het starten van sun- en funday school en ook de start van Engelse lessen. Uitgebreid met elkaar hierover gesproken en de nodige tips en tricks kunnen geven. We hebben ze voldoende huiswerk gegeven om e.e.a. verder uit te werken. Deze dag ook weer voorzien van een lunch met rijst en ’s avonds laat afgesloten met nasi goreng in een restaurantje.

Vrijdagochtend eventjes rust en ’s middags een meeting met 2 jongens die kunnen voorzien in trauma healing, iets waar nog wel behoefte aan is onder de mensen. We moesten ons goed focussen op het gesprek i.v.m. het gebrekkige Engels wat deze jongens praatten, maar uiteindelijk hebben we e.e.a. goed kunnen samenvatten met elkaar. We nemen dit mee in onze verdere zoektocht.

Voor zover is het eventjes voldoende, om nu nog de zaterdag en zondag erbij te schrijven gaat jullie te veel vermoeien ben ik bang en we hebben straks nog 2 afspraken (ja, het is zondag maar toch) Ik hoop volgende week iets eerder een blog te plaatsen, maar de dagen vliegen hier echt door onze handen, excuses hiervoor.

Bedankt voor het meelezen en meeleven,