Hallo volgers. Inmiddels is het maandagavond en zitten wij in Makassar, de hoofdstad van Zuid-Sulawesi. Woensdagmorgen hebben we een vlucht naar de miljoenenstad Jakarta. Vrijdagavond gaat de vlucht naar onze roots, Nederland. Toch fijn om komend weekend weer thuis te zijn. Ik heb nog pepernoten besteld, want Sinterklaas is nog in het land en we zien er naar uit om onze kids weer te zien.

We hebben een woelige week achter de rug. Vorig weekend was redelijk rustig. Vrijdag en zaterdag wat rondgereden in Palu en omgeving, zondag nog een bezoekje aan de vuilnisbelt gebracht. Maandag zouden we vliegen naar Seko, een geïsoleerd gebied wat meer naar het zuiden. Zondagavond kregen we te horen dat die vlucht was doorgeschoven naar dinsdag. Dus maandag nog een bezoek kunnen brengen aan een internaat in de stad. Hier wonen kinderen van ouders uit geïsoleerde gebieden die daar niet kunnen studeren. Ze krijgen dus kans op onderwijs maar moeten dan wel voor ruim 5 jaar naar de grote stad en kunnen maar één keer per jaar naar huis, naar hun ouders. Best heftig. Het internaat zou best willen vergroten, omdat deze behoefte best groot is.

Dinsdag konden we dan toch vertrekken naar Seko. Met een klein vliegtuigje een vlucht van zo’n 25 minuten. Prachtig over de bergen en de kleine dorpjes die je dan onder je ziet. Je kunt je haast niet voorstellen dat de mensen in zulke onherbergzame gebieden willen wonen of blijven wonen.

In Seko aangekomen was het qua communicatie spannend, omdat Laurens Jan uit Palopo moest komen en een paar uur later aankwam. We kwamen terecht bij Ruth, ooit hoofd geweest van de community. Met elkaar praten was niet mogelijk en google translate werkte niet, geen bereik helaas.

Nadat Laurens Jan was geland konden we ook met elkaar aan de slag. We kwamen tenslotte wel met een missie hier. Seko is een hechte gemeenschap, een prachtige natuur maar kent veel werkloosheid, zeker onder de jongeren. Er is hier geen vakgerichte scholing. En omdat er wel werk is, wordt dit veelal ingehuurd uit de grotere omliggende plaatsen. Er is behoefte aan een trainingscentrum.

We hebben hier 2 dagen met elkaar over gebrainstormd, dus met de nodige mensen uit de kerk en community. En uiteindelijk met een heel goed en doordacht plan gekomen. Als dit door kan gaan, dan kan dit de gehele community een echte boost geven. Maar dit waren echt wel intensieve dagen. Ook omdat je slaapt bij de locals in hun huis en eventjes in hun cultuur binnenstapt. Hygiëne, eten en slapen, het is allemaal net wel wat anders dan dat wij in Nederland gewend zijn. Misschien zijn we ook wel verwend trouwens. Het eten werd Jolanda op een gegeven moment iets te veel, in combinatie met te weinig slaap en de warmte, plus het geleefd wórden.

Onzekere factor was onze terugvlucht naar Masamba, het plan was om donderdag terug te vliegen maar en waren geen 3 tickets. Laurens Jan moest i.v.m. verplichtingen echt donderdag terug, Jolanda en ik konden dan misschien vrijdagmiddag terugvliegen. Niet grappig als je dan weer je tolk gaat missen in dit afgelegen gebied. Oplossing was om met motors te gaan, maar dat is dan een rit van 10 uur door de bergen over grote keien en modderige paden. Hard bidden dus maar. God heeft ons gebed verhoord en we konden toch mee met de vlucht van donderdag, maar het vliegtuigje had toch stiekem wel te veel mensen aan boord telden wij.

Het weekend hebben we doorgebracht in Palopo. Jolanda en ik hebben alles van de afgelopen 5 weken verwerkt in diverse verslagen voor de GZB. Dit zullen we in Nederland verder gaan bespreken. Ook nog wat kunnen sparren met Laurens Jan en Lourina omtrent Seko. Ook dit zullen we thuis verder moeten gaan uitwerken met GZB. Wellicht krijgt dit ook voor ons nog een vervolg, we gaan het zien.

En dan zitten we nu in Makassar. Zit toch na 5 weken de klus er een heel eind op. We mochten maximaal 60 dagen in Sulawesi blijven i.v.m. ons visum en daar hadden we ons ook op ingesteld. Dan is het ook wel weer heel fijn dat alles voorspoedig is gelopen, we heel veel afspraken achter elkaar konden doorplannen zonder dagen te verliezen en we i.p.v. Kerst nu gewoon al Sinterklaas kunnen vieren in Nederland.

Sulawesi is een prachtig land met lieve mensen, een mooie natuur en een heerlijk klimaat. We hebben hier veel meegemaakt, veel gereisd en nog meer mensen ontmoet. Geweldig om dit mee te mogen maken, dat GZB ons het vertrouwen geeft om dit ook uit te voeren en God met ons mee reisde en voor ons zorgde. Toch is het weer heerlijk om straks te genieten van onze kids, de Strijense polders, Kerst met familie, Oud en Nieuw met vrienden en wintersport met het gezin. We blijven dan toch die verwende westerse mensen, denk ik. Heerlijk, die korte missies!