Het is inmiddels weer vrijdagavond. We hebben Malawi verlaten en zitten inmiddels op de luchthaven van Addis Ababa in Ethiopië. Na een goede vlucht en heel mooi uitzicht over Lake Malawi zijn we hier rond 20.00 lokale tijd geland. Het is nu wachten op onze vlucht naar Brussel.

Afgelopen week hebben we in principe alles afgerond. Het business plan van de mais mill is verder uitgewerkt en zit inmiddels in onze mail box. De zgn. puntjes op de i zijn geplaatst. In Nederland gaan we hier verder mee aan de slag.

Het naaiprojectje is gestart en de eerste shirts zijn gemaakt. Het bestuur was echter niet helemaal tevreden over het resultaat. Ze hebben dit uitgebreid besproken met de man die hiervoor is aangenomen. Hij krijgt nog een kans maar als het niet beter wordt dan gaan ze op zoek naar een ander. Dat is niet leuk maar wel heel verstandig dat ze het zo aanpakken. Beter maar eerlijk zijn. In hun cultuur is dit niet echt gebruikelijk. Maar business is business.

Daniel heeft de tekeningen af. Op het nippertje. Gelukkig maar, Jolanda heeft er echt op aangedrongen dat het af moest zijn. Ze wil niemand teleurstellen. Vanmorgen kwamen de laatste mee met Frank, die ons op het vliegveld heeft gebracht.

Iedere keer wanneer wij op de shelter waren, moest ik even binnen lopen bij Grace, een jonge meid van 25 jaar. Geestelijk helemaal in orde, maar gevangen in haar eigen lichaam vanwege enorme spastische aandoeningen. Het raakte me iedere keer als ik haar zag. Je vergelijkt haar onbewust met je eigen dochters, moet je niet doen maar dat gebeurt toch. Onze kids hebben wel hun dromen kunnen verwezenlijken. Grace leeft haar leven in een gehandicapten centrum, bij haar volle verstand, tussen mensen die soms wel gillend door het shelter kruipen omdat zij mentaal gehandicapt zijn. Heftig hoor. We hebben met het bestuur haar situatie besproken, wat ze misschien nog wel kan. Haar zus woont bij haar. Zij helpt met het verzorgen van haar zus en de andere bewoners in de shelter. Hun wens was om iets te doen met in- en verkoop van wat voedsel om zowat te kunnen verdienen en vooral bezig te kunnen zijn. Dit hebben we voor hun geregeld: we hebben ze een start bedrag gegeven waarmee ze zakken rijst, bonen en mais kunnen kopen. Zakjes om het in het klein om te pakken, zodat ze het met winst kunnen verkopen. We hopen dat het werkt, Frank de manager, kan het coördineren, dus het zal vast goed komen. We gunnen het deze mensen enorm.

We hebben afscheid genomen van het bestuur, de bewoners en de pastors die we hebben ontmoet. We kijken terug op een mooie en leerzame tijd met elkaar. De wil is er zeker, nu nog bidden dat het benodigde startkapitaal er komt om de mais mill te kunnen openen. Maandag gaan we er mee aan de slag.

Voor nu zit het er bijna op. Straks vliegen we verder richting ons vertrouwde kikkerlandje. Zien we onze kids weer en vieren we kerst en oud en nieuw. Daar kijken we ook weer naar uit. Even rust en hopelijk volgend jaar weer een nieuwe missie.

Bedankt voor het meelezen en vooral het meeleven.

Govert en Jolanda