Grace

Het is inmiddels weer vrijdagavond. We hebben Malawi verlaten en zitten inmiddels op de luchthaven van Addis Ababa in Ethiopië. Na een goede vlucht en heel mooi uitzicht over Lake Malawi zijn we hier rond 20.00 lokale tijd geland. Het is nu wachten op onze vlucht naar Brussel.

Afgelopen week hebben we in principe alles afgerond. Het business plan van de mais mill is verder uitgewerkt en zit inmiddels in onze mail box. De zgn. puntjes op de i zijn geplaatst. In Nederland gaan we hier verder mee aan de slag.

Het naaiprojectje is gestart en de eerste shirts zijn gemaakt. Het bestuur was echter niet helemaal tevreden over het resultaat. Ze hebben dit uitgebreid besproken met de man die hiervoor is aangenomen. Hij krijgt nog een kans maar als het niet beter wordt dan gaan ze op zoek naar een ander. Dat is niet leuk maar wel heel verstandig dat ze het zo aanpakken. Beter maar eerlijk zijn. In hun cultuur is dit niet echt gebruikelijk. Maar business is business.

Daniel heeft de tekeningen af. Op het nippertje. Gelukkig maar, Jolanda heeft er echt op aangedrongen dat het af moest zijn. Ze wil niemand teleurstellen. Vanmorgen kwamen de laatste mee met Frank, die ons op het vliegveld heeft gebracht.

Iedere keer wanneer wij op de shelter waren, moest ik even binnen lopen bij Grace, een jonge meid van 25 jaar. Geestelijk helemaal in orde, maar gevangen in haar eigen lichaam vanwege enorme spastische aandoeningen. Het raakte me iedere keer als ik haar zag. Je vergelijkt haar onbewust met je eigen dochters, moet je niet doen maar dat gebeurt toch. Onze kids hebben wel hun dromen kunnen verwezenlijken. Grace leeft haar leven in een gehandicapten centrum, bij haar volle verstand, tussen mensen die soms wel gillend door het shelter kruipen omdat zij mentaal gehandicapt zijn. Heftig hoor. We hebben met het bestuur haar situatie besproken, wat ze misschien nog wel kan. Haar zus woont bij haar. Zij helpt met het verzorgen van haar zus en de andere bewoners in de shelter. Hun wens was om iets te doen met in- en verkoop van wat voedsel om zowat te kunnen verdienen en vooral bezig te kunnen zijn. Dit hebben we voor hun geregeld: we hebben ze een start bedrag gegeven waarmee ze zakken rijst, bonen en mais kunnen kopen. Zakjes om het in het klein om te pakken, zodat ze het met winst kunnen verkopen. We hopen dat het werkt, Frank de manager, kan het coördineren, dus het zal vast goed komen. We gunnen het deze mensen enorm.

We hebben afscheid genomen van het bestuur, de bewoners en de pastors die we hebben ontmoet. We kijken terug op een mooie en leerzame tijd met elkaar. De wil is er zeker, nu nog bidden dat het benodigde startkapitaal er komt om de mais mill te kunnen openen. Maandag gaan we er mee aan de slag.

Voor nu zit het er bijna op. Straks vliegen we verder richting ons vertrouwde kikkerlandje. Zien we onze kids weer en vieren we kerst en oud en nieuw. Daar kijken we ook weer naar uit. Even rust en hopelijk volgend jaar weer een nieuwe missie.

Bedankt voor het meelezen en vooral het meeleven.

Govert en Jolanda

Het bruist van de energie

Het is alweer vrijdag. Alweer een week geleden dat we onze vorige blog schreven. Alweer ruim 4 weken dat we in Malawi zitten. We zitten buiten, de krekels voeren nog steeds de boventoon, de honden zorgen nog steeds voor overlast. Al met al: het loopt allemaal prima.

Afgelopen weekend naar het Zomba forest geweest. Een pracht locatie op ruim een uur rijden van Blantyre. Overnacht in het regenwoud, genoten van de stilte, de onwijs mooie natuur en het heerlijke eten. Verschillende expats ontmoet, allemaal met hun eigen verhalen.

Afgelopen week zat weer vol met de nodige afspraken en we denken dat we al een heel eind zijn gekomen. Het bestuur van het gehandicapten centrum staat te trappelen om te beginnen, het bruist van de energie. En dat geeft ons ook energie en enthousiasme. De plannen worden concreter, de nieuwe business case wordt steeds duidelijker. Komende week proberen we het af te ronden en dan kan het mee naar Nederland. Het plan moet wel worden gefinancierd, maar daar hebben we alle vertrouwen in. We hebben ieder geval hier ook een partij gevonden die hen kan begeleiden in de start-up.

Wat ook heel leuk is, met de extra giften die binnen zijn gekomen voor de tekeningen kunnen we beginnen met nog een business: tailoring. Ze hebben naaimachines ontvangen van de bank maar geen geld om dit verder uit te rollen. We konden nu een overlock machine erbij kopen, materiaal, een medewerker voor een paar maanden inhuren zodat ze kunnen starten met het maken van kleding geschikt voor de verkoop. Dus dankzij Daniël zijn teken kunsten en de vele gulle gevers kan dit project direct starten.

Komend weekend houden we vrij en genieten we van al het moois wat Malawi te bieden heeft. Volgende week wordt alweer onze laatste week hier. Hopelijk krijgt Daniël alle tekeningen op tijd af.

Bedankt voor het meelezen en meeleven.

Govert en Jolanda

Geen vis maar een hengel.

Alweer ruim een week geleden dat we onze laatste blog schreven. De week is omgevlogen hier in Malawi. Het is nog steeds bloedje heet en er valt geen regen, op een enkele fikse regen- en onweersbui na. We zitten weer op ons favoriete plekje, buiten op de veranda, ons vaste avond ritueel. Op het geluid van de krekels na is het verbazingwekkend stil.

Afgelopen week best veel overlast van blaffende en jankende honden in onze buurt. Dat houd de hele avond en nacht aan. In combinatie met de warmte resulteert dat feitelijk in te weinig slaap.

Ook onze directe buren hebben 5 honden in hun tuin rondlopen, allemaal zo bang als een wezel schijnbaar, want ze blaffen zich schor. Ik ben al een paar keer ‘s nachts eruit gegaan maar hun nachtwacht, die de boel moet bewaken, lag tussen 2 auto’s in te slapen, dus ik kreeg geen contact. Overigens probeerde ik het te regelen via onze nachtwacht maar die moest ik ook wakker maken, dus ja, feel safe zullen we maar denken.

We proberen veel puzzelstukjes te leggen om Tidzalerana financieel gezond te krijgen. Onze tijd is beperkt, 6 weken is niet heel veel en we hebben er nu nog 2 te gaan. Toch vorderen we stapje voor stapje en ontwikkelen samen met hen vele ideeën uit en proberen we goede connecties te leggen.

Een business plan voor een mais molen machine is in de maak, echter moeten we ze wel aan de hand meenemen om dit uitgebreid op papier te zetten, inclusief een goede berekening. Ook zijn we bezig met de aankoop van een soap machine. Hiermee kunnen ze zelf zeep maken en verkopen. Ook hiervoor geldt hetzelfde: een goede kosten en baten analyse, voor ons heel helder, voor hen heel lastig. Dit schijnt overigens heel goede business te zijn, hier gebruikt men per persoon wel 2 stukken zeep per week.

Een half jaar geleden hebben ze 19 naaimachines ontvangen van de bank. Ze staan nog in de kast helaas, omdat ze denken in één keer met alles tegelijk te moeten starten. Nu willen we starten met één of twee tegelijk, iemand aannemen die goed kan naaien, kleding laten maken voor verkoop of eventueel orders voor schooluniformen of werkkleding.
We hopen komende week te starten met de soapmachine en de naaimachines. We hebben hiervoor een budget kunnen vrijmakennaast de tekeningen actie van Facebook. Hiermee creëren we naast een stukje financiële zelfstandigheid ook een stukje dagbesteding voor de bewoners, omdat sommigen in staat zijn om in deze processen hun bijdrage te leveren.

De mais mill business is een ander verhaal, dit vereist een serieuze investering dus moet verder uitgewerkt worden en ook gezocht worden naar sponsors. Maar voordat wij vertrekken moet dit volledig zijn uitgewerkt.

Vandaag gesproken met Youth Enterprise. Een organisatie in Blantyre die ondernemers helpt in de start up fase en zelfs verder. Die hebben we nodig, zijn kunnen Tidzalerana verder meenemen in het business proces. Wij zijn immers straks weer vertrokken, maar fijn als er de nodige follow up

Al met al een zoektocht naar de juiste plannen en ideeën in samenwerking met de juiste mensen op de juiste plaats. We hebben het gevoel dat we op de goede weg zijn. Het blijft superleuk en mooi om dit te mogen doen. We komen op plaatsen waar je anders nooit zal komen. Ontmoeten mensen met dezelfde belangen. En we voelen ons gesterkt vanuit onze achterban door de vele lieve berichtjes.

En Daniël…hij tekent zich een slag in de rondte en we hebben zelfs besloten deze actie wegens succes te stoppen. De deadline voor hem komt al in zicht.

Hartelijke groet van Jolanda en Govert

Daniël

Inmiddels is het weer donderdag, een week na onze vorige blog. Geen blaffende honden dit keer maar apen die door de tuin rennen en van boom tot boom vliegen. Op de achtergrond horen we het gesnuif van nijlpaarden.

We zijn nu 250 km ten noorden van Blantyre, in het plaatsje Mangochi aan het Lake Malawi. Hier woont onze partner wiens werk we morgen zullen bezoeken. Voor ons een mooie gelegenheid om het land verder te ontdekken.

We zijn een paar stappen verder met het ontwikkelen van de plannen met Tidzalerana, en hebben mensen aan hen gekoppeld die bekend zijn met business. Uiteindelijk zullen ze het ook zelf moeten gaan doen, zij kennen de context van hun eigen land hopelijk het best, al hebben ze hier en daar begeleiding nodig.

Door de stromende regen met onze auto over weggetjes gereden waar je eigenlijk niet wilt zijn om locaties te bekijken voor het ontwikkelen van een farm. Ons door sloppenwijken gekreukt om op zoek te gaan naar locaties voor het opzetten van een mais molen machine bedrijfje. Altijd weer spannende momenten en blij als je veilig thuis bent na zulke dagen.

De rit hier naar toe is ook best intensief. De wegen zijn soms echt heel slecht, wanneer je dorpjes passeert moet je goed opletten waar je rijd want men loopt en fietst kriskras door elkaar, soms is het zigzaggen om de gaten in de weg te vermijden, vaak is het uitwijken om geen geiten aan te rijden.

En inderdaad, er wordt hier volop gefietst. Bepakt met voornamelijk hele grote zakken met houtskool, gras of brandhout. De heuvel op lopen ze ernaast, de heuvel af is het levensgevaarlijk.

Afgelopen nacht hebben we geslapen in Liwonde National Park, een must see als je in Malawi bent. Als het donker is wordt je hier onder begeleiding naar je hut gebracht, omdat de leeuwen en cheeta’s dan jagen zeggen ze…of je komt een olifant of een nijlpaard tegen..We dachten eerst dat we het niet goed verstonden!

We hopen dit weekend weer terug te gaan naar Blantyre en kijken uit naar de uitgewerkte business plannen van het bestuur.

En oh ja, Daniël is ontzettend druk met het tekenen van alle huisdieren via onze Facebook oproep. Voor iedere tekening ontvangt Tidzalerana €10 waarmee één bewoner een week lang iedere dag één maaltijd heeft. Inmiddels heeft hij al meer dan 30 opdrachten ontvangen.

Voor nu alle goeds en bedankt voor het lezen.

Govert en Jolanda

Never a dull moment in Malawi

Het is donderdagavond en de krekels hebben het hoogste woord op het gejank en geblaf van de honden na. We zitten lekker buiten op onze veranda. Het is na een hele warme week vanavond iets koeler, ook omdat er vanmiddag een flinke bak met water is gevallen. Onze auto moest door het vele water ploeteren toen we van een bezoek aan een project terugkwamen en per ongeluk heb ik een groep Malawiërs een flink nat pak bezorgd toen ik met de auto door een hele diepe plas reed en ze eigenlijk nét te dicht op de weg liepen. Terecht dat ze me boos na riepen.

We hebben onze eerste week Malawi achter de rug. Veel gesprekken gevoerd en nog veel meer indrukken opgedaan. Het loopt eigenlijk allemaal best wel goed al weten we nog niet welke kant we met elkaar op gaan. Een gezondheidsinstelling “business minded” maken is best spannend. De wil is er gelukkig wel, dat is sowieso een heel belangrijke factor.

Vandaag waren we op pad met een echte ondernemer, hij is een paar jaar geleden een farm begonnen. Stap voor stap veel land aangekocht voor landbouw en gebouwen neergezet voor kippen en varkens. Een voorbeeld van goed ondernemerschap. Hij kan een voorbeeld zijn voor de plannen die er zijn vanuit het gezondheidscentrum.

Komende dagen zullen we verder sparren omtrent ondernemen. Want is dat wel zo gemakkelijk in Malawi? Vele uitdagingen liggen hier op de loer. Vanmorgen bijvoorbeeld ontvingen we al vroeg een bericht van de GZB: de wisselkoers van de Kwacha (valuta van Malawi) is vannacht met 44% onderuit gegaan, dus de inwoners zien al hun geld verdampen. Moeten jullie de weg op vandaag? Kijk uit, want wellicht komen er demonstraties en kan het grimmig worden. Zeker in de buurt waar jullie verblijven. Tja…never a dull moment. Gelukkig niets van gemerkt en toch maar even de tank van de auto vol gegooid, voordat mensen fuel gaan hamsteren en het op raakt. Zal niet de eerste keer zijn in Malawi.

Morgen weer 2 afspraken in en buiten de stad, we bewegen ons al aardig op de drukke wegen, aan de linkerkant rijden went al zelfs. Toch blijft het opletten in het chaotische verkeer. Zondag toen we naar de kerk liepen waren we nog getuige van een aanrijding tussen een motor en een auto. Vlak voor onze voeten speelde het zich af, het slachtoffer werd als een zak meel naast de weg gelegd. Het blijft uitkijken.

Dank jullie voor het lezen en volgen van deze trip. Wij doen nog een spelletje yahtzee, onder het toeziend oog van de night-guard die ook op de veranda zit. Beetje ongemakkelijk is het wel. We vragen ons ook af of hij, met z’n iele postuur, echt in staat is om ongenode gasten buiten de deur te houden. Hopelijk komt het niet voor.

Hartelijke groet,

Govert en Jolanda

Vervloekt

Goedemorgen lieve volgers.

Het is hier nu net 7.00 locale tijd, een uurtje later dan in Nederland waar het nu nog 6.00 is. Ik zit heerlijk in de tuin aan een bakje thee, de zon staat al hoog aan de hemel fel te branden, verderop in de wijk klinkt wat typische Afrikaanse muziek, ik snuif de geur op van verbrand hout of misschien is het wel houtskool wat ze aan het maken zijn om straks op de markt te verkopen en ik kijk naar de bergen die een stukje verderop omhoog steken. Het is in ieder geval heerlijk wakker worden in het warme hart van Afrika: Malawi.

Woensdagavond zijn we vertrokken vanaf Brussel en met een overstap in Ethiopië vlogen we door naar Blantyre, de op één na grootste stad in Malawi.
Bij binnenkomst moesten we een visum kopen om het land binnen te mogen, echter de dollars die we daarvoor hadden meegenomen waren te oud (in Brussel gepind) dus we waren verplicht om nieuwe dollars te pinnen. Uiteraard tegen een eigenlijk onacceptabele wisselkoers, maar goed, we hadden geen keus.

Buiten stond onze partner al geduldig te wachten en heeft ons eerst bij ons huis gebracht waar we de komende weken hopen te verblijven. Hij heeft ons geholpen bij het kopen van simkaarten voor onze telefoons, het regelen van de nodige bankzaken en het ophalen van onze Nissan X-trail. Die hebben we wel nodig op de ruige wegen hier.

Na een best wel goede eerste nacht zijn we gisterenmorgen rond de klok van 10.00 naar Tidzalerana gegaan. Dit is een gehandicapten centrum in één van de arme wijken in Blantyre. Zij hebben de hulp vraag uitgezet naar GZB voor verzelfstandiging. Dus minder afhankelijk van donoren in financiële zin. Samen met het bestuur gaan we de komende tijd opzoek naar oplossingen.

Als je in Afrika met een beperking wordt geboren is men van mening dat er een vloek rust op die persoon en de rest van de familie. Die persoon wordt dan op straat achtergelaten, je kunt het ook “weggegooid” noemen. Tidzalerana zorgt voor deze mensen die dus feitelijk anders ten dode waren opgeschreven. Het centrum heeft ruimte voor 12 mensen die alle liefde ontvangen van de mensen die daar werken. Het is erg heftig om deze situatie te zien, het maakt echt wel indruk op ons. Hopelijk kunnen we met elkaar goede plannen maken zodat dit centrum financieel gezond door kan draaien.

Het was een volle eerste vrijdag en ook al ben je ‘s avonds dan thuis, het laat je niet los. Dit weekend gaan we wat Nederlanders bezoeken die al geruime tijd in Malawi wonen, zodat we een indruk krijgen van het leven hier.

Voor nu wensen we jullie allemaal een fijn weekend, we horen van de storm in Nederland en we zien de sneeuw vallen in de Dolomieten. Hier in Malawi kunnen we ons daar niets van voorstellen.

Hartelijke groet van Govert en Jolanda 

Malawi

Ons Kenia avontuur ligt inmiddels een maand of 7 achter ons. Voor dit najaar waren er nog geen concrete plannen. Tot dat de GZB ons vorige week belde. Of we tijd hebben voor een klus in Malawi, Zuid-Oost Afrika....

Inmiddels staan de backpacks grotendeels ingepakt, zijn de benodigde reispapieren geregeld, op de valreep toch weer wat verplichte vaccinaties gehaald en vielen zaterdag de malariapillen in de brievenbus. De nodige gesprekken gehad met GZB om ons de taak uit te leggen en alle procedures van kantoor zijn doorlopen om ons veilig weg te sturen. Dan komt er in een week toch veel op je af.

Woensdagavond vliegen we vanaf Brussel met een overstap in Ethiopie naar Blantyre in Malawi, ons werkgebied voor de komende 5 weken.

Niet heel veel voorbereidingstijd, dus alle documenten zullen we in het vliegtuig wel doorspitten. Uiteindelijk gaat de klus pas lopen op locatie, weten we van de vorige trips.

Ook dit keer een financiële klus: een gehandicapten centrum die verbonden is aan een kerk in Blantyre voorziet niet in voldoende eigen behoeften. Samen met de bestuursleden zullen we op zoek moeten gaan naar mogelijkheden tot verzelfstandiging. Een uitdaging, maar daar houden we van.

We gaan jullie de komende weken op de hoogte houden van deze reis en de hopelijk mooie dingen die we weer mogen meemaken. Leuk als jullie ons volgen en laat gerust een berichtje achter.

Hartelijke groet,

Govert en Jolanda

Weer veilig thuis

Het is nu vrijdagmiddag en we zijn weer veilig op ons durpie Strien. Gisterenmiddag stonden Bram en Janine ons heel lief op te wachten op Schiphol. Met elkaar een hapje gegeten onderweg en daarna nog eventjes doorgereden naar Mauro, de vriend van Christel was gisteren jarig. Na een goede nacht op ons eigen bed zijn we nu weer helemaal fit.

Afgelopen zaterdag zijn we met Skyward Expres van Eldoret naar Nairobi gevlogen, een vluchtje van zo'n 40 minuten ipv 6 uur rijden in een gammel busje over de veelal nog gammelere wegen. Leek ons iets plezieriger en dat was het ook.

Met een Uber naar ons hotel gereden, net buiten Nairobi. Een rustig plekje, geen last van demonstraties, vlak bij het Karuru Forest, waar je heerlijk kan wandelen en waar de apen door de bomen springen. In die 5 nachten hebben we wel 3 verschillende kamers gehad maar uiteindelijk wel onze rust kunnen pakken en het rapport voor Happy Rock kunnen afronden. Dit gaan we binnenkort met het team in Nederland doorspreken. Gisterenmorgen voordat de demonstraties begonnen hebben we ons weer laten terug brengen op de luchthaven, beter geen risico nemen. Het was nog rustig in de stad, al wemelde het al van de politie. Afgelopen maandag zijn er toch behoorlijk wat doden gevallen schijnbaar en ook diverse kerken en moskeeën in brand gestoken. Onrustig dus.

We kijken terug op een mooie maar roerige 3 weken in Kenia. Ons eerste verblijf in Eldoret was zo'n 20 km buiten de stad, een bewuste keuze ivm de rust. We konden een motor huren om ons te verplaatsen. Helaas ging dat de eerste dag flink mis. Na ons eerste gesprek met directeur Meshack reden we 's middags om 17.00 bij hem weg. We wilden nog even wat drinken kopen bij het winkelcentrum en toen we stonden te wachten om daar af te slaan werden we aangereden door een middel grote vrachtwagen. Hij had ons niet gezien en raakte ons vol aan de achterkant. Jolanda zat achterop en werd als eerste geraakt en door de klap vlogen we allebei van de motor af het asfalt op. Even ben je versuft en blijf je stil liggen, daarna begint de adrenaline in je lijf te werken en sta je op, gelukkig zag ik Jolanda ook opstaan en het gras in lopen. We doen het allebei nog, is je eerste gedachte. De motor stond letterlijk in de grill van de truck geboord en ineens wemelde het van de Kenianen om ons heen (bij een winkelcentrum is het altijd druk) Je voelt je echt op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, hoe loopt dit af..

Het duurde een halfuurtje voordat de politie er was, de security van het winkelcentrum was gebeld door ons hotel en heeft ons in alles geholpen. Men wilde perse dat we naar het ziekenhuis gingen voor een check-up, maar dat wilden we beiden niet. Schaafwonden en bloed zien er naar uit, Jolanda voelde flink pijn in haar longen en ribben, maar toch leek het ons beter om dit niet te doen. Stel je voor dat ze ons daar houden, dachten we en we niet verder aan het werk kunnen?? Het politie bureau ontkwamen we niet aan, daar is alles afgehandeld. De chauffeur van de truck werd schuldig bevonden en moest de schade vergoeden aan de motor. Nogmaals het verzoek om naar het ziekenhuis te gaan, is toch procedure in Kenia. Nogmaals niet gedaan, misschien wel eigenwijs. Uiteindelijk heeft de security ons in het hotel gebracht, we werden geweldig opgevangen door de mensen die daar werken. Ze vonden het heel erg voor ons. De volgende dag onze afspraken maar afgezegd, dat leek ons wel verstandiger. Nu na 3 weken zijn onze schaafwonden en blauwe plekken wel weer verdwenen, alleen heeft Jolanda nog wel pijn in haar rug en last van haar ribben. Rust zal het hopelijk genezen.

Een aantal dagen daarna, we waren bij het land en een mama in Soy geweest, gebeurde er ook met een taxi iets naars. Omdat het al laat was en het erg hard regende, besloten de busjes om niet meer te rijden. Wij moesten toch nog van Eldoret naar ons hotel. Dus met een lokale taxi richting ons hotel, maar het weer en het zicht was zo slecht dat de auto naast de weg kwam en in een slip raakte, gelukkig kon de chauffeur de auto uiteindelijk in het juiste spoor terug brengen, maar toen was het voor ons wel helder: morgenochtend verhuizen naar Eldoret, zodat we minder afstand hoeven af te leggen. Die laatste kilometers die avond waren echt spannend, ook de chauffeur had er niet veel vertrouwen meer in, het was kruipen. 5 km voor ons hotel stopte hij, pak maar een motor of iets. Sta je dan in de stromende regen aan de kant van de weg. Geholpen door een local konden we het laatste stukje meerijden met een pick up, die ons netjes bij het hotel afzette. Het was wederom een avontuur, maar eigenlijk wil je dat in zo'n land niet op zo'n manier beleven.

Toen we éénmaal in Kenmosa zaten, een guesthouse iets voor Eldoret, kregen we iets meer rust, was de afstand naar de mama's en Happy Rock beter te overbruggen. Soms een stuk wandelen, soms een matatu maar soms toch ook achterop een motor, tja soms ontkwamen we er niet aan. Het verkeer blijft druk en chaotisch, dus spannend

Al met al, we zijn gespaard gebleven kunnen we wel zeggen. En we hebben kracht gekregen om door te gaan. Gelukkig maar, anders wordt dit werk wel erg lastig. Voor nu, eventjes rust. Nadenken en praten over Happy Rock, aan het werk voor een nieuwe vakschool in Sulawesi. Meedenken over bestaande vakscholen in Ethiopië. En wat er verder op ons pad komt. Bedankt voor het meelezen en meeleven, dat doet ons goed. Iedereen een fijn weekend.

Govert en Jolanda