Het is nu vrijdagavond en we zitten op de veranda bij ons huis. Er staat een lekkere bank en we zitten met een trui aan onder een kleedje want de avonden zijn hier best koel. Vandaag scheen de zon uitbundig tot een uurtje of vier, daarna volgde een flinke bui. We zijn afgelopen dinsdagmorgen verhuisd naar een huis verderop de compound. Een groot huis wat eigendom is van Amerikanen, zij zijn nu tijdelijk in hun eigen land. Rico attendeerde ons hier op, we zijn wezen kijken en we vonden het zeker de moeite waard om de overstap te maken.

Het was een redelijk rustige week, eigenlijk gewoon geen gekke dingen meegemaakt zelfs. We hebben veel gesprekken gevoerd met de mama’s en met directeur Meshack. Uiteindelijk waren het wel volle dagen, want als Meshack begint te praten dan heeft hij ook heel veel te vertellen. Het duurt wel even voordat hij op gang komt, hij blijft wat verlegen en soms afstandelijk.

We zijn zoekende naar een weg tot zelfstandigheid van met name de mama’s. Ook kijken we kritisch op welke kosten we eventueel kunnen besparen. Dit levert echt wel weerstand op, zeker bij de mama’s. Logisch, veranderingen zijn voor een mens altijd lastig en wanneer je aan iemand z’n portemonnee komt is dat nooit echt fijn. We zien openingen al hebben we echt nog wel wat hobbels te nemen.

Ook hadden we een heel fijn gesprek met pastor David. De kerk is bereid om hulp te bieden aan Happy Rock. Niet alleen in financiën maar ook in praktische zaken zoals zorg voor de kids en de mama’s en ook Happy Rock opnemen in het homecare programma. De kerk is geen bijeenkomst waar je aanwezig bent, de kerk is een familie waartoe je behoort. Dat is het motto van deze kerk. Dat dragen ze uit, deze boodschap vertellen ze. Wij vinden het heel belangrijk dat Happy Rock aansluiting vind bij deze gemeenschap. Dit kan ze enorm helpen.

We hebben met de mama’s en de directeur afgesproken dat wij met het team in Nederland aan de slag gaan om te kijken hoe we een goede toekomst voor Happy Rock kunnen veiligstellen. Klinkt zwaar maar er zijn echt wel uitdagingen. Voor nu hebben we genoeg gehoord, gezien en gesproken met elkaar hier in Eldoret. Het was fijn met elkaar, soms ook niet helemaal. Twee werelden, twee culturen, zoekend naar de juiste format, het blijft een lastig verhaal.

Inmiddels is één van de kinderen opgehaald door een echtpaar. Zij hebben besloten om een kind te adopteren. Heel mooi natuurlijk. Voor een kind veel meer kans op een betere toekomst in het enorm corrupte Kenia. Kids zonder ouders of afkomst komen veel moeilijker aan een baan, aan grond, aan kans op zelfstandigheid.

Ook is er een baby binnen gebracht. Gestolen door een vrouw. Waarvoor? Misschien omdat ze hunkert naar een kindje…misschien omdat ze dit kindje kan doorverkopen…misschien om organen van dit kindje te verkopen?

Tegelijkertijd is er een kindje gebracht die op straat is achter gelaten door wellicht een wanhopige moeder. Geen geld om haar pasgeboren kind te voeden. Soms lijkt het hier allemaal uitzichtloos.

Fijn dat Happy Rock deze kids kan opvangen. De mama’s kunnen ook liefde geven, maar in mijn ogen nooit zoveel als hun echte mama. Het blijft een gevecht, iedere dag weer. Voor kinderen om te overleven, voor Happy Rock om te overleven.

Lastig soms om mee te dealen. Jolanda en ik vliegen morgenochtend terug naar Nairobi en donderdag terug naar Nederland. We laten het achter ons, maar je laat het nooit los. Heeft het zin? Die druppel op de gloeiende plaat? Die duizenden zeesterren op het strand? Voor die ene die je hulp biedt heeft het zeker zin.

We hopen komende dagen de boel af te ronden. Maandag wordt een thuiswerk dag in Nairobi, ivm de heftige demonstraties is het dan zeker niet verstandig om de stad in te gaan. Ook fijn dat we met Sulawesi stappen kunnen gaan maken. Dat we het vertrouwen krijgen van de GZB om dit op te gaan pakken en een echte vakschool kunnen gaan starten in Seko. Genoeg te doen de komende tijd.