Het is inmiddels donderdagavond en we gaan proberen een paar dagen rust te pakken. Sinds ons vertrek uit Nederland nu ruim 3 weken geleden zijn we volop bezig geweest met reizen, vele gesprekken voeren en wennen aan de gewoontes en het klimaat van Indonesië.

Afgelopen zaterdag was een dag die we anders hadden verwacht. Een van de partners nam ons mee naar Kulawi waar we de door de GZB gebouwde kerk en pastorieën zouden gaan zien. We vertrokken om 6.00 en uiteindelijk ’s avonds rond 21.00 waren we weer terug in Palu. We moesten vroeg vertrekken, omdat de weg in de bergen ernaar toe om 8.00 wordt afgesloten voor verkeer. Door de aardbevingen en -verschuivingen zijn de wegen enorm beschadigd, dus er moet hard worden gewerkt aan herstel. Bidden en hopen dat het niet zou gaan regenen, want dat zou de terugweg in gevaar kunnen brengen…wat een vooruit zicht. We hebben op een aantal huizen na alles kunnen zien en ook weer gesprekken kunnen voeren met de pastors en mensen van de diverse gemeentes. Uiteindelijk waren we best blij dat we weer veilig terug waren.

Zondag in de loop van de morgen zijn we naar Kawatuna gereden met de scooter. Dit is een grote vuilnisbelt naast Palu waar een kleine gemeenschap woont. De mensen leven van het sorteren en doorverkopen van het afval. Werkelijk een hele grote gribus zooi en een vreselijke stank. Youth with a mission geeft hier de kinderen op zondag lees-schrijf en rekenles in een klein hutje. De kinderen hebben hier een achterstand in educatie omdat er of geen geld is om naar school te gaan (geen geld voor uniform en boeken) of omdat ze simpelweg niet mogen van hun ouders omdat ze moeten meewerken. Lamgeslagen kwamen we tegen het einde van de middag weer thuis…pfff….wat moet je hier nu mee?

Maandag hadden we een meeting met één van de partners en het hele plan van aanpak doorgesproken met elkaar. Hun trainingscentrum is tijdens de ramp weggevaagd en d.m.v. donoren zijn ze bezig met het bouwen van een nieuwe. Er is nog geld nodig voor een aantal gebouwen en ook de trainingen hebben een financiële injectie nodig. Onze taak is om hierin naar de GZB te adviseren. Een volle dag en als je dan terugkomt is Nederland wakker en in bedrijf en komen er nog wat telefoontjes binnen van TEAR en Het Leger des Heils.

Met het Leger des Heils konden we direct doorpakken en d.m.v. wat telefoontjes vanuit Nederland zaten we dinsdag met hen om tafel en konden we met hen op pad om ook hun nood en zorgen te bekijken. Prachtige club met mensen in een mooie organisatie. Deze dag was onverwacht geheel gevuld en ook ’s avonds was het weer zoomen met GZB in Nederland.

Woensdagmorgen werden we opgehaald door weer een pastor en haar man van een andere kerkgenootschap (by the way, er zijn meer dan 60000 kerken in Indonesië.) Ik zag er een beetje tegenop, ze spreken slecht Engels en ik wist niet wat ik met hun verhaal aan moest. Hoe kan een mens zich vergissen. Mooie mensen met het hart op de goede plek. Een waterpunt bij hun huis waarmee ze nooddruftige mensen van water voorzien. Een stuk land waar ze diverse groenten verbouwen en de opbrengst gebruiken voor hun kerk. Hier zouden ze graag een klaslokaal bouwen waar ze mensen kunnen trainen in landbouw. Ook zijn ze actief om mensen te helpen een kleine business op te zetten. En wat heel mooi is, ook deze mevrouw werkt soms op de vuilnisbelt als pastor. Al lukt deze hele missie mij niet….ik zou graag deze kerk willen verbinden aan de mensen op de vuilnisbelt, d.m.v. trainingen de mind-set van deze mensen veranderen en de kinderen de kans bieden op onderwijs. Dit heeft een bredere aanpak nodig en hier ligt een aanknopingspunt. Opeens weet je waarom je met deze mensen op stap ging vandaag, wauw. Oh ja, die taalbarrière? Ze hadden voor de gehele dag hun dochter mee, ze sprak vloeiend Engels…

Donderdag hadden we een meeting met een Indonesische partij die is gespecialiseerd in rampenpreventie. Hoe ga je om met rampen, hoe acteer je hierop. Ook geven ze business training aan mensen die een vakopleiding hebben genoten. Zodat ze hun bedrijfje kunnen starten. De afgelopen week tijdens onze gesprekken met de kerken kwamen beide aspecten naar voren. Voordat de kerken dit wiel zelf gaan uitvinden gaan we ook deze mensen aan elkaar koppelen. Hopelijk geeft dit goede resultaten. We merken namelijk wel dat alle verschillende kerkgenootschappen wel op hun eigen eilandjes leven. Ze willen bijvoorbeeld hun eigen zondagschool programma’s en trainingen ontwerpen. We hebben gezegd dat de samenwerking met elkaar wel beter zou kunnen zijn. Maar dit is cultuur. Zoveel mogelijk kerken bouwen met zoveel mogelijk eigen programma’s…

Voorlopig zijn we een eind klaar gewerkt in Palu. Samenwerken met de vele kerken kan hier prima, er is nog best veel te doen aan wederopbouw en ons budget is niet oneindig. Nieuwe Ngo’s vinden is lastig en ik krijg het idee dat ze dan ook misbruik maken van je.

Maandag vliegen we naar Seko, een geïsoleerd gebied verderop in de bergen. Hier is opleiding nodig onder de jongeren, leren hoe ze land verbouwen, koeien houden en hier business van maken. We vinden dit spannend, temeer omdat we nu een aantal dagen bij de locals moeten slapen. Hier zijn geen hotels of guest-huizen. Laurens Jan, zendingswerker uit Palopo komt hier dinsdag ook naar toe. Dan kunnen we met elkaar een plan gaan maken voor de toekomst voor deze gemeenschap. We hopen in het weekend dan weer met z’n drieën naar Palopo te vliegen.

Vanaf ons hotel op de berg Doda kijken we over de hele stad, 's morgens vroeg al met de brandende zon op de duizenden huizen, 's avonds met de duizenden lampjes en helaas die 2 grote zwarte cirkels waar vele huizen in verdwenen. Het ademt vanaf hier rust. We hebben genoten van Palu.