Inmiddels is het hier zaterdagavond en is het alweer een weekje geleden dat we ons vorige verhaal schreven. We zitten nu in Palu in een hotel met uitzicht over de stad. Momenteel klinken de speakers van volgens mij alle moskeeën die Palu heeft en er zit er eentje ook echt op 50 meter afstand. Best een herrie dus. Ik denk niet dat ik hieraan kan wennen.

Maar goed, afgelopen maandag hebben we een brainstorm middag gehouden met familie Vogelaar, zij kennen de ins en outs van dit land, kennen de kerken, de problematiek en de nood. Met elkaar nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden. ’s Avonds namens ze ons mee naar Kambo, een heel klein plaatsje op de berg met een prachtig uitzicht over Palopo.

Dinsdag zijn Jolanda en ik samen met de scooter naar Rantapao gereden. Hier liggen de wortels van de GZB en het kleine witte kerkje die een aantal jaren na de oprichting is gebouwd. Dus daar moesten we zeker naar toe. Een geweldig mooie rit van ruim 2 uur rijden door de bergen en soort van regenwouden. De terugweg was wat lastiger, want het regende volop en dan is 2 uur rijden op een scooter best wel lang. Doorweekt kwamen we weer terug in Palopo.

Woensdag zijn we teruggevlogen naar Makassar en met een volgende vlucht naar Palu gegaan. Dat ging allemaal prima en we waren tegen de avond in ons hotel. Het uitzicht over de stad liet ons wel zien wat er in 2018 gebeurd is. Alle lichtjes in de stad brandden maar de manager wees ons op 2 hele grote donkere cirkels. Tijdens de tsunami en aardbeving verdwenen hier complete wijken in de aarde, je kunt het je voorstellen als een blender, alles werd de aarde ingezogen. Er mag ook niet meer worden gebouwd op die plaatsen. Heftig om te zien.

Donderdagmorgen werd ik wakker en dacht iets grijs tussen ons in te zien lopen, maar het was zo weer weg. Ik dacht aan een salamandertje want die zijn volop aanwezig hier. Maar toen Jolanda na een half uur in de badkamer gilde dat er een muis over haar voeten liep wist ik genoeg. We hebben best veel ongedierte gezien in al die verre landen maar muizen is niet heel fijn. De mensen van het hotel hebben hem weten te vangen maar je ligt de volgende nacht iets minder relaxed. ’s Middags een stuk gelopen door de stad, langs die lege plaatsen waarover ik al schreef, daarna richting de kust. De huizen en gebouwen staan daar grotendeels leeg en zijn beschadigd. Een trieste boel.

Vrijdagmorgen opgehaald door mensen van de kerk, met hen trekken we de komende tijd op om te kijken wat ze hebben gedaan met het geld van GZB en wat er eventueel nog nodig is. We zijn goed ontvangen in hun kantoor en daarna lieten ze ons het nieuwe trainingscentrum zien, dit zijn ze aan het bouwen op een stuk land buiten de stad, in de groene zone. Het oude trainingscentrum is in 2018 door de liquefactie volledig weggespoeld doordat de aarde op die plaats volledig vloeibaar werd en alles wat daar stond 1,5 km met zich mee sleurde. Dus geen tsunami of iets van de zee, hier ging de aarde open, de modder kwam omhoog en ging als een vloedgolf verder. Ook hier zijn hele wijken en mensen letterlijk weggespoeld en omgekomen. Ook de leider van de kerk die met ons mee was zat in deze modderstroom en is uiteindelijk gered. We waren onder de indruk van de opzet van het trainingscentrum, een soort van vakschool waar studenten een opleiding kunnen volgen om daarna inkomen te kunnen genereren. Met behulp van donoren wordt deze school opnieuw gebouwd.

Zaterdag zouden we geen afspraak hebben omdat de GPID ons rust gunde omdat schijnbaar de komende week druk wordt met de bezoeken. Maar we zijn hier ook om te zoeken naar andere organisaties waar we iets voor kunnen betekenen. Tijdens onze tocht met de scooter door de regen in Palopo waarover ik al vertelde hebben we even geschuild voor de regen en kwamen we in contact met een man die wel even wilde weten wie wij waren en waar we vandaan kwamen. Een praatje gemaakt en direct wat info gevraagd over Palu. Hij attendeerde ons op YWAM, de Indonesische “jeugd met een mission”. Na wat googelen gevonden en contact gezocht. Toevallig reageerde ze vanmorgen en konden we gelijk afspreken. Met een scooter zijn we ernaartoe gereden. Eerst over de gewone weg, de laatste kilometers door de bush. Zat zo afgelegen dat we gingen twijfelen of we goed zaten. Maar het klopte en we hadden een fijn gesprek met elkaar, wat denk ik nog een vervolg zal krijgen. We willen nog een keer met hen afspreken, afhankelijk van onze tijd hier en met hen meegaan naar de slums, een wijk waar de vuilnismannen met hun gezinnen wonen, tussen het afval, waar YWAM iedere week naar toe gaat om te evangeliseren onder de veelal moslim gezinnen die hier wonen en om de kids te onderwijzen en ze te vertellen dat ze van waarde zijn. Uiteindelijk na een paar uur luisteren naar hun werk en verhalen zijn we weer teruggereden. Nu wat zaken afhandelen en op tijd naar bed want we worden zondagmorgen om 6.00 opgehaald.

Sampai jumpa, bedankt voor het lezen en meeleven.

Govert en Jolanda