Inmiddels is het donderdagmiddag en zitten Jolanda en ik alweer 3 weken in Rwanda. Het weekend was rustig, de kerkdienst wederom heel begrijpelijk met mooie liederen van de band en we kennen inmiddels al een beetje de weg in deze grote stad. De contacten op de vakschool met de staf, leraren en studenten worden steeds beter en gezelliger. Het elkaar leren van de moedertaal levert regelmatig een hoop gelach op, met name onder de leraren.

Ik heb wat inzicht gekregen in het financiële gedeelte van de school en ik hoop dat de feedback die ik hierop wil gaan geven door hun wordt aangenomen. Maandag en dinsdag hebben Jolanda en ik bij ieder vak ondernemers lessen gegeven. Ceformi heeft 9 verschillende opleidingen ( trades ) dus ook 9 keer dezelfde les. Heel gaaf om te doen maar best intensief. De taal is soms best een barrière dan. Bij iedere trade bood een student zich aan om te vertalen maar als ze de context niet begrijpen wordt het toch lastig. Emmanuel, de director of studies, ving dit keurig op en heeft alles heel begrijpelijk aan de studenten uitgelegd. De studenten waren erg serieus, stelden scherpe vragen, waren het niet altijd eens met onze Europese visie, maar slaagden toch bijna allemaal voor het examen wat we na de training afnamen.

Woensdag zijn we met de directeur en Esther, de assistent op pad geweest om 2 andere vakscholen te bezoeken. Dit hadden wij voorgesteld om ook een vergelijk te kunnen maken. Ook deze 2 scholen hebben best problemen als het gaat om het aantal studenten en het daarbij behorende financiële budget. Benchmarking of bij elkaar in de keuken kijken is niet echt gebruikelijk hier. Toch vonden zowel de directeur en zeker Esther het heel leerzaam. Zeker voor herhaling vatbaar vonden ze.

Tussen de 2 schoolbezoeken in bood de directeur ons een lunch aan bij hem thuis, zijn vrouw kan heerlijk koken dus dat mochten we niet afslaan. Daarna liepen we nog even het schoolplein op, de studenten waren ook nog in hun pauze. Ik maakte een praatje met Justin, die zat om kwart voor 2 al netjes te wachten tot z’n les weer begon. Hij wordt ondersteund door de GZB en volgt de trade van houtbewerking. Hij zat dinsdag daar ook al alleen te wachten en achteraf had ik spijt dat ik hem toen niet kon aanspreken. Dus nu nam ik toch even een momentje met hem, hij spreekt prima Engels. Hij heeft het enorm naar z’n zin op school. Ik vroeg hem of dit zijn droom was, maar zijn droom was om iets in de muziek te gaan doen. Maar God gaf hem uiteindelijk de kans om via GZB bij Ceformi een vakopleiding te volgen, waarvoor hij super dankbaar is. Zodat hij straks de kans heeft op een baan en daardoor ook voor zijn familie kan zorgen. Hij zit intern op school, dus hij eet en slaapt daar. Maar omdat ze zo weinig geld hebben heeft hij alleen ontbijt en avondeten, lunch op school is voor hen te duur. Vandaar dat hij al zat te wachten tot de les begint…..Dat raakt je. Een jongen van 22 jaar die niet z’n echte droom kan volgen maar toch dankbaar is omdat hij nu deze kans krijgt. Dan flitst even je situatie met je kids thuis aan je voorbij. Maar goed, even slikken en weer doorgaan. Wij moesten weer in de auto, op weg naar de andere vakschool. We krijgen steeds meer compassie met de vakscholen hier in Kigali, waar men zich blijft inzetten voor deze kwetsbare groep jongeren.

Nu hebben we weekend en gaan we 2 dagen naar het oosten van Rwanda, met Martin en Marleen gaan we naar het Akagera wildpark op de grens met Tanzania, slapen we in een tent en moeten we ons eigen meegenomen vlees ( nu diepgevroren ) zelf op de barbecue klaarmaken. We hopen op een mooie paar dagen met elkaar.