Het is dinsdagavond 19 november, kwart voor acht en nog niet helemaal donker. We zitten buiten en het is tijd om een stukje te schrijven.

De afgelopen week bij Nets laten we even voor wat het is, ons advies rapport met de daarbij behorende aanbevelingen is af en gedeeld met GZB. Morgen zullen we het delen met de mensen hier, zodat we er over kunnen gaan praten met elkaar.

Wat hebben we een prachtig weekend gehad en wat hadden we hier stiekem een tijd naar uitgekeken. Het was Arjen die met het idee kwam om een vlucht naar Nairobi aan te vragen. Janine vertrok 22 september samen met Bram voor 3 maanden naar Kenia en het leek Arjen een goed idee om hen dan eventjes te bezoeken. Hij heeft dan de mogelijkheid om iemand mee te nemen, dus Christel mocht mee als buddy. Tja, voor Jolanda en mij ook een goede reden om dan ook die kant op te gaan. Dus feitelijk voordat Janine en Bram naar Afrika vertrokken hadden wij ons bezoek van afgelopen weekend al geregeld en Bram in ons complot meegenomen. Voor Janine moest het een verrassing blijven.

Helaas kwam Janine er toch een paar weken geleden achter via het KLM rooster dat haar broer een vlucht had naar Nairobi. Arjen bleef volhouden dat ie alleen kwam, omdat het een 24 uurs stop was. Janine geloofde het.

Hoe groot was dan de verrassing dat zaterdagmorgen niet alleen Arjen in de hotel lobby zat maar ineens Christel kwam binnen lopen. Nog groter was de consternatie dat ik Janine na enige tijd van achter vastpakte en ze ineens haar ouders zag. Het was toch even een emotioneel momentje eerlijk gezegd.

We hadden een indrukwekkende dag waarin we met elkaar naar de Kibera slums gingen om te kijken naar de voortgang van het watertonnen project. Volop in de regen dus de full experience in de sloppenwijken. Dat zet je wel eventjes met beide benen op de grond. Daarna naar het baby house waar pasgeboren kinderen zonder ouders terecht komen. Ook dit is heftig en schrijnend. Je kunt je niet voorstellen dat je als moeder je pasgeboren baby aan zijn of haar lot wilt overlaten en het ook nooit meer zult terug zien.

Met elkaar bij het appartement wezen kijken van Janine en Bram en vervolgens met elkaar een hapje eten in de stad. Arjen en Christel moesten ‘s avonds al weer terug vliegen dus die zijn we bij hun hotel op de luchthaven wezen brengen.

Jolanda en ik konden bij Janine en Bram slapen in de extra slaapkamer dus dat was fijn. Zondag met elkaar naar de kerk die ik (Govert) helaas voor het grootste gedeelte gemist heb. Op de één of andere wijze ga ik niet goed op Kenia. Al diverse keren daar geweest, maar nooit zonder overgeven helaas. Zelfs in dit korte bezoek ging het mis. De gastheer van de kerk zag direct dat het mis was met me en rende nog harder dan ik voor me uit naar de wc! Ik zal de verdere details besparen.

De rest van de dag wat geluierd en ons niet te druk gemaakt. Maandag morgen moest Bram weer naar z’n werk bij de Rabo en zijn Jolanda en Janine samen naar het baby huis gegaan. Na de lunch hebben we met z’n drieën het care point van Christ’s Hope in Mathare slums bezocht. Een paar honderd kinderen uit deze sloppenwijk krijgen hier naschoolse opvang en een voedzame maaltijd.

Mathare is niet de beste wijk om als blanke doorheen te lopen, toch hebben we nog een spelletje dammen gespeeld met de locals en voelden we ons best safe.

‘s avonds met z’n vieren pizza wezen eten en vroeg naar bed. Jolanda en ik moesten om 1.30 naar de luchthaven voor onze terugvlucht. Voor wie anders denkt: er is geen rechtstreekse vlucht van Namibië naar Kenia dus we moesten over Ethiopië vliegen, in totaal was onze vluchttijd nog langer dan die van Arjen en Christel.

Inmiddels zijn wij weer veilig in Namibië en kunnen we even bijkomen van ons “weekendje weg”  Maar we kunnen terug kijken op een gezegend weekend met onze kinderen. Dankbaar dat we dit zo konden doen. En ook met elkaar onder de indruk zijn van wat er in de wereld aan de hand is. Dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat mensen honger hebben, geen toegang hebben  tot toiletten of schoon drinkwater, baby’s worden weggeven. Dat je met elkaar mag bidden in een veel te klein huisje in een sloppenwijk. Waar de regen binnen druppelt en de modder stroomt. Toch is er hoop voor deze mensen en richten ze hun blik op Hem! Hij die voor hun zorgt en zo zien ze het echt! Onvoorstelbaar is hun dankbaarheid. Wij kunnen zo veel van hen leren. En dan neem je afscheid van de mensen in de slums en afscheid van je kinderen. Met een lach en een traan. Until we meet again, may God hold us in the palm of His hands.

Bedankt voor het mee lezen en mee leven

Govert en Jolanda