Het is maandagavond 21.00 en we zitten lekker op de veranda voor ons huisje. Het ademt Afrika, er wordt gekookt op brandhout en de krekels maken volop geluid. Wat een rustig plekje hebben we toch. Net buiten de stad Eldoret. Met de matutu rijden we iedere dag heen en weer. Een busje waar 14 mensen in kunnen maar waar ze wel meer dan 20 mensen in proppen. Het is onrustig in zo’n veel te volle bus over de hobbelige wegen. De radio speelt hard de Afrikaanse beat. Kortom, this is real Kenian life.

We hebben inmiddels opnieuw kennis gemaakt met de directeur van Happy Rock. In 2019 hebben we elkaar eventjes ontmoet, nu gaan we iets langer met elkaar aan de slag. Hij is wat gereserveerd en terughoudend maar gedurende de dag komt hij iets losser. Veel met hem besproken, het begin is er.

Zaterdag zouden we op pad gaan richting het land van Happy Rock, een stuk buiten de stad en onderweg één van de mama’s ontmoeten die ook in die buurt woont. Dit ging uiteindelijk niet door, ook dat is Afrika, soms moet je schakelen en anders plannen.

Zondagmorgen een kerkdienst van 9.00 tot 11.30, een lange zit die niet verveelde. Alles in het Engels en redelijk te volgen. Mooie verhalen als het gaat om te dienen voor je community. Echter wanneer je ze bevraagd om ook te geven aan de arme Afrikanen, bijvoorbeeld Happy Rock, wordt het gevoelig, daar zijn toch blanken voor? Heel bijzonder. En na de dienst wel direct worden aangesproken door een student of je zijn studie wil betalen. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstond….

We zijn maar op home visit gegaan naar de mama’s. Drie huizen staan in de buurt van de kerk. Het was een soort van on-officieel bezoek en een eerste kennismaking. De kids waren ook thuis dus we konden even met ze babbelen. Ze waren wat verlegen, begrijpelijk wanneer er opeens 2 blanken voor je staan. Het was een fijne dag en we waren weer net voor het donker thuis. Dit keer hingen er zelfs mensen half uit de bus, bijzonder als je weet dat het wemelt van de matutus.

Vanmorgen een gesprek gehad met één van de mama’s. Verrassend en een bijzonder gesprek, zonder verder in details te treden. Maar ieder geval hoopvol. Het gesprek liep uit maar we hadden ook een zoom meeting met GZB gepland. We konden gelukkig in haar huis blijven en hebben vergaderd over onze plannen mbt een vakschool in Seko-Sulawesi, waar we in het najaar waren. Hoe gaaf: we hebben groen licht en mogen met elkaar aan de slag om daar een vakschool te gaan starten. God is groot. Een mooie kans voor de mensen die daar heel geïsoleerd wonen. Een flinke klus voor de boeg de komende jaren ieder geval.

Al met al een drukke en enerverende dag. We waren redelijk op tijd terug en konden nog net even van het zonnetje genieten voor ie onder ging.

Morgen weer richting de mama’s, benieuwd of het net zo wordt als vandaag. De mens wikt en God beschikt…