De eerste week vwb het bezoek aan Ceformi zit er op. Het waren enerverende en volle dagen. De school is een kleine drie kwartier lopen bij het guesthouse vandaan. We kunnen ook een moto pakken (achterop bij een moto-driver) maar we vinden het heel leuk om te wandelen. We lopen dan door een soort van "sloppenwijk", steken daarna een redelijk drukke weg over en vervolgens lopen we langs de vele winkeltjes die dan ook weer aan de best drukke weg staan. Het maakt niet uit hoe laat we vertrekken, het is gewoon altijd druk met mensen, moto's en auto's. En nog steeds veel mensen die ons heel bijzonder vinden. Woensdag en vanmorgen liepen we al om 6.30 weg om op tijd bij de devotion van de school te zijn. Hierbij wordt veel gezongen en op z'n Afrikaans geswingd. De overdenking was uit dezelfde bijbel tekst als die van mijn eigen bijbel lees plan van vanmorgen, een stukje uit Jozua: wees sterk en moedig. Tja....toeval of.....

Maandag werden we hartelijk ontvangen door de directeur van de vakschool. Hij heeft ons de gehele school laten zien, ons meegenomen naar zijn huis waar zijn vrouw voor ons een goede lunch had gemaakt en we hadden een fijn en open gesprek met hem. Hij is zich heel bewust van onze missie en geeft ons alle vrijheid om te spreken met de staf, leraren en studenten. Dit hebben we de afgelopen week dan ook gedaan en tevens de lessen bijgewoond die worden gegeven: loodgieter, metselen, elektricien, knippen, naaien, houtbewerking, autowerkplaats en lassen. Kookles die hebben we nog niet gehad, we proberen met name de praktijklessen ook mee te pakken, dus dit doen we maandag. Kunnen we gelijk proeven of ze goed kunnen koken.

Het is heel fijn om met de staf en de leraren in gesprek te gaan, ze te vertellen waarom we hier zijn en of ze willen meedenken in onze missie: de vakschool moet zelfstandig kunnen draaien en een toekomst bieden aan kansarme jongeren. Inmiddels hebben we al aardig hun vertrouwen gewonnen, dit komt misschien omdat we op de heenweg soms een ananas laten snijden en dit trakteren aan de leraren tijdens de pauze. Trouwens, die ananas laten snijden onderweg in een winkeltje vonden ze heel vreemd, maar toch halen ze alles uit de kast om dit voor elkaar te krijgen. De studenten zijn ook allemaal echt gemotiveerd, het is tenslotte voor hen een kans om te overleven, zoals ze het zelf benoemen.

Het was onze bedoeling om deze week eerst te observeren maar inmiddels borrelen er al ideeen op die voor ons best vanzelfsprekend zijn maar voor hen geheel nieuw. Een voorbeeld van de opleiding tot kapster: in Afrika is natuurlijk haren invlechten helemaal hot, hier kan best geld mee worden verdiend. Ze oefenen op elkaar, logisch omdat ze aan het begin van hun opleiding zijn. Maar dit doen ze het hele jaar. Opmerking van ons, waarom nemen ze in het volgende semester niet iemand mee vanuit hun eigen omgeving waarop ze oefenen en vragen dan de halve prijs van wat het in een salon kost. Hebben ze niet over nagedacht, maar dit genereert gewoon inkomen voor de school. En zo hebben we inmiddels al wat meerdere ideeen bedacht. Maar we willen ze vooral zelf ook laten nadenken en ze het gevoel geven dat het van hun zelf komt.

Zo'n eerste week was best intensief, maar wel ontzettend leuk om te doen. We waren vanmiddag redelijk op tijd terug, hadden nog een online meeting met de GZB en daarna zijn we met Martin en Marleen naar de Covid-test straat gegaan. Morgen gaan we met hen mee naar een bruiloft maar daarvoor moet je dus een snel-test laten doen. Gelukkig waren we alle vier negatief en zijn we nog een frietje wezen eten in de stad. Helaas is Jolanda's telefoon momenteel een soort van stuk, dus zijn we alleen op die van mijn bereikbaar.

Al met al kunnen we terug kijken op een mooie week in een mooi land. Rwanda, het land van de duizend heuvelen en een indrukwekkendegroene natuur. Met aardige mensen die je gewoon groeten als je ze tegenkomt. Een land van extremen, rijk en arm naast elkaar. Hopelijk kunnen we voor die laatsten een klein beetje van betekenis zijn.

Hartelijke groet,

Jolanda en Govert