Inmiddels zijn we alweer een aantal dagen in Kigali, de hoofdstad van Rwanda. Het inchecken op Schiphol met alle corona papieren ging gelukkig goed, bij aankomst in Kigali moesten we ook testen en geloofden ze niet dat ik die test al betaald had via het PLF formulier wat ik thuis had ingevuld, dus dat kostte even wat tijd en discussie. Het testen stelde niet heel veel voor, stokje op je tong en dat was het. 's Nachts kwam de uitslag online, negatief gelukkig dus toen mochten we officieel Rwanda in. We werden opgehaald door 2 andere zendingswerkers van de GZB die al 5 jaar in Kigali wonen en werken dus dat was heel erg fijn. We hadden gelijk een mooie rit door de stad en daarna brachten ze ons naar het guesthouse waar we de komende tijd zullen blijven.

Donderdag en vrijdag hebben Martin en Marleen ons de stad laten zien, zijn we vast naar de vakschool gegaan waar wij de komende tijd aan de slag gaan en hebben kennis gemaakt met de directeur van die vakschool en zijn assistente. Met die directeur gaan wij de komende weken in gesprek, met als doel verzelfstandiging van de school, dus door het afbouwen cq stopzetten van de jaarlijkse donaties moet deze school wel kunnen door gaan. Een uitdaging dus. Het zou zonde zijn als de school kwaliteiten verliest waardoor de tieners niet voldoende worden opgeleid en niet aan het werk kunnen.

Vandaag zijn Jolanda en ik naar het Memorial Genocide Museum gewandeld. Een mooi tocht dwars door de stad, klimmen en dalen ivm de vele heuvels, langs drukke wegen met de vele moto's (motortaxi's) en langs de "sloppenwijken". Ondertussen door iedereen aangekeken en ongegeneerd nagekeken, vele malen Mzungu (blanke) horen roepen en zelfs door een groep kids "omsingeld" die honger hadden en om geld vroegen. Dat laatste is strafbaar in Rwanda, dus uiteindelijk worden ze dan weggestuurd door de locals die zich vervolgens verontschuldigen voor hun gedrag.

Het museum is erg indrukwekkend. De genocide van 1994 is alles bepalend voor hoe het land er nu voor staat. Zoveel mensen letterlijk afgeslacht in 3 maanden tijd, bijna 1 miljoen mensen in koele bloede vermoord. Met machetes, kogels, in brand gestoken of baby's die tegen de muur werden gegooid.....geen woorden voor. Rwanda is weer opgebouwd maar 1994 ligt als een diep trauma in de harten van de mensen die dit hebben meegemaakt. Het is dan ook niet verstandig om er hier over te praten. Het kan ons zelfs belemmeren in ons werk hier.

Morgen naar de kerk om 8.00, das best vroeg en daarna zijn we gevraagd om de zondagschool bij te wonen en de tienerclub, dus een redelijk volle dag denk ik. We gaan het meemaken.

Jolanda en Govert